โครงสร้างประโยค ภาษาญี่ปุ่น

ภาษาญี่ปุ่น มีคำช่วย 助詞（joshi）

คำช่วยในภาษาญี่ปุ่นทำหน้าที่บอกว่าคำที่อยู่หน้าคำช่วยนั้นทำหน้าที่อะไรของประโยค เช่น ทำหน้าที่เป็นประธาน หัวเรื่อง กรรม ทิศทาง เวลา สถานที่ เป็นต้น

ตัวอย่างประโยค

ฉันกินข้าว

私はご飯を食べます。

わたしはごはんをたべます。

Watashi wa gohan o tabemasu

วะตะชิ วะ โกะฮัง โอะ ทะเบะมัส

คำช่วย は (wa วะ) ชี้บ่งว่าคำข้างหน้าเป็นประธานของประโยค

คำช่วย を (o โอะ) ชี้บ่งว่าคำข้างหน้าเป็นกรรมของประโยค

ภาษาญี่ปุ่น มีระดับความสุภาพ

การแบ่งระดับความสุภาพเพื่อให้เหมาะสมกับระดับของผู้ที่สนทนาด้วย แบ่งออกเป็น 3 ระดับ ดังนี้

คำยกย่อง 尊敬語（そんけいご sonkeigo）

ใช้แสดงการยกย่อง เคารพคู่สนทนา ใช้กับผู้อวุโสกว่าหรือลูกค้า

คำถ่อมตน  謙譲語（けんじょうご kenjougo）

ใช้แสดงการถ่อมตัวของผู้พูด เพื่อยกย่องคู่สนทนา ใช้กับคนที่เราอยากให้เกียรติ

คำสุภาพ 丁寧語（ていねいごteineigo）

เป็นรูปสุภาพที่สามารถใช้ได้กับทุกคน เช่น คำที่ลงท้ายด้วย ます・です(masu・desu)

**นอกจากนี้ยังมีระดับกันเอง เป็นระดับภาษาญี่ปุ่นที่ใช้ในชีวิตประจำวันหรือแรกกันว่า”ภาษาพูด” ใช้กับคนสนิท ญาติพี่น้อง และเพื่อนๆ**

ภาษาญี่ปุ่น มีการผันรูปคำกริยา

เหตุผลหลักๆ ของการการผันคำกริยาของภาษาญี่ปุ่นมี  2 ข้อ คือ 1. เพื่อบอกกาลเวลาและสถานะของประโยคว่าเป็นเรื่องอนาคต ปัจจุบันหรืออดีต รวมถึงการแสดงว่าเป็นประโยคบอกเล่าหรือปฏิเสธ เช่น 

จะกินครับ 食べます　(tabemasu ทะเบะมัส)

กำลังกินครับ 食べています (tabeteimasu ทะเบะเตะอิมัส)

กินแล้วครับ 　 食べました  (tabemashita ทะเบะมะชิติ)

2. เพื่อบอกระดับความความสุภาพ เช่น 

รูปประโยคธรรมดา : กินแล้ว

食べた　(tabeta ทะเบะตะ)

รูปประโยคสุภาพ : กินแล้วครับ　

食べました (tabemashita ทะเบะมะชิตะ)

ทั้งหมดข้างต้นเป็นโครงสร้างและธรรมชาติของภาษาญี่ปุ่นที่เราต้องเรียนรู้และทำความเข้าใจ เพื่อต่อยอดเรียนรู้ในส่วนของไวยากรณ์ที่ต้องอาศัยการท่องจำและฝึกฝนบ่อยๆ เพื่อให้สามารถจดจำและนำไปประยุกต์ใช้ในการสื่อสารกับคนญี่ปุ่นได้